تو خودت! کاش بیایی.
مثل هر بار برای تو نوشتم:
دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟
و ای کاش که این جمعه بیایی!
دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟ ...
تو کجایی؟ تو کجایی..."
و تو انگار به قلبم بنویسی:
که چرا هیچ نگویند
مگر این منجی دلسوز، طرفدار ندارد، که غریب است؟
و عجیب است
که پس از قرن و هزاره
هنوزم که هنوز است
دو چشمش به راه است
و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش ، زیاد است
که گویند
به اندازه یک « بدر » علمدار ندارد!
و گویند چرا این همه مشتاق، ولی او سپهش یار ندارد!
جواب امام زمان :
تو خودت!
مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی،
ز هجران و غمم ناله سرایی، تو کجایی؟
تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟» تو کجایی؟
باز گویی که مگر کاستی ای بُد ز امامت،ز هدایت،ز محبت،
ز غمخوارگی و مهر و عطوفت
تو پنداشته ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟
چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟
چه کسی در پی هر غصه ی تو اشک چکانده؟
چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟
چه کسی راه به روی تو گشوده؟
چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد
چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد...
و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی
تو کجایی!؟ و ای کاش بیایی!
هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی ...
هر زمان بود تفاوت، تو رفتی، تو نماندی.
خواهش نفس شده یار و خدایت،
و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت،
و به آفاق نبردند صدایت
و غریب است امامت.
من که هستم،
تو کجایی؟
تو خودت! کاش بیایی.
به خودت کاش بیایی.
پی نوشت:
سلام
جای همتون خالی صبح رفتیم مسجد حصار دعای ندبه... حاج آقا مومن سخنرانی میکردند. دل آدم رو زیر و رو میکنه این مرد... اون روزایی که تو هئت خودمون هم می اومد همینطور بود. دلم بدجور گرفت. امروز هم همش حرف از امام رضا بود. هی میگفت تو حرم اینو گفتم اونو گفتم... دوباره دلارو دیوانه کرد...
نمیدونم این متن رو کی نوشته. دوستی برام فرستاده بود. رفقا حس میکنم دارم زیر این بار خورد میشم. صدای شکستن استخوانهام رو میشنوم...
تک تک کلمات این متن دیوانه کنندست... تو رو خدا راحت ازش نگذرید... خواهش میکنم ازتون...
فکر کنید... همین
نه شرم و حیا نه عار داریم از تو
اما گله بیشمار داریم از تو
ما منتظر تو نیستیم آقا جان
اما همه انتظار داریم از تو
یابن الحسن... مارو ببخش... کمکمون کن سرباز لایقی بشیم ارباب...
این جمعه هم نیومدی حکمتشو کی میدونه؟
تا جمعه ی دیگه بیاد کی رفته و کی میمونه؟
یاعلی
خلاصه جزو بهترین و لذت بخش ترین خاطرات عمرمه اون روزها.
چقدر قشنگ بود خنده های نازشون.
چقدر لذت داشت تیکه هایی که گاه و بیگاه به من میگفتند و کلاس از خنده میترکید...
بعد بهشون با مهربونی لبخند میزدم و اوناهم نیششون بازمیشد تا بناگوش! 
خیلی زود یاد میگرفت. وقتی حرف میزد اصلا احساس نمیکردم یه دختر بچه ی اول دبیرستانیه! حس میکردم یه خانوم حدود سی چهل ساله داره باهام حرف میزنه. اینقد رسنگین صحبت میکرد. یه چادر مستعمل سرش کرده بود و چون من نامحرم بودم چادر رو با دندوناش نگه میداشت و تند تند جزوه مینوشت. در نهایت وقار و متانت و شخصیت و حجاب. واقعا محشر بود. پشت چهره ی معصوم کودکانش انگار یه شخصیت خیلی بزرگ قرار داشت...(دور از شما اما کاش دخترهای دانشگاهی یه ذره فقط یه ذره مثل این بچه بودن!) پیش خودم فکر میکردم درسته فقیره اما حتما یه خونواده خیلی خوب و سطح بالا داره که اینجوریه دیگه!... خلاصه مدتی گذشت...
اومد از طرف یکی از دوستان
)
خصوصا بچه های موسسه.
این قسمتو لطفا خانوما نخونن! 
طوری نیس جوونید دیگه!
انشاالله که حل میشه به زودی و به خوشی... فقط نامردی نکنید مارو دعوت نکنیدا! حالا دعوت نکردید لااقل شیرینیشو بیارید
)
.jpg)